Żyj teraz. Zwracaj uwagę bardziej na teraźniejszość niż na przeszłość lub przyszłość.

Żyj tutaj. Zajmuj się tym, co jest obecne, a nie tym, czego nie ma.

Przestań sobie wyobrażać. Doświadczaj tego, co rzeczywiste.

Przestań niepotrzebnie myśleć. Zamiast tego patrz i smakuj.

Wyrażaj siebie, a nie manipuluj, nie tłumacz, nie uzasadniaj, nie osądzaj.

Poddaj się przeżywaniu nieprzyjemności i bólu, tak jak poddajesz się przeżywaniu przyjemności. Nie ograniczaj swojej świadomości.

Nie akceptuj żadnego „powinieneś” z wyjątkiem tego, co naprawdę twoje.

Weź pełną odpowiedzialność za swoje czyny, uczucia i myśli.

Poddaj się temu, jaki jesteś, nie udawaj kogoś innego.

Bądź sobą i pozwól być sobą innym.

Psychoterapia Gestalt wywodzi się z nurtu psychologii humanistycznej, która powstała w latach 50 XX wieku jako alternatywa do dominującej wówczas psychoanalizy i behawioryzmu. Jej reprezentanci (m.in. Carl Rogers, Abraham Maslow, Gordon Allport) podkreślali niepowtarzalność jednostki ludzkiej, jej kreatywność, niezwykłą zdolność do adaptacji czy tworzenia bliskich, długotrwałych relacji. Za najważniejszą z ludzkich osiągnieć uważali zdolność do samostanowienia i tworzenia życia na miarę swoich potrzeb i możliwości.

Terapia Gestalt jest już sprawdzoną drogą do odkrywania i realizowania własnego potencjału. Za jej twórcę uważa się Fredericka Perls'a i jego współpracowników (m.in. żona Laura i Paul Goodman). Rozwijana od lat 60 XX wieku przez twórców, a następnie ich uczniów, jest obecnie cenioną i rozpoznaną koncepcją terapeutyczną wśród głównych nurtów psychoterapeutycznych powszechnie stosowanych na świecie. Istotą tego podejścia jest holistyczne (całościowe) patrzenie na człowieka, uwzględniające jego fizyczność, emocjonalność, mentalność oraz dążenie do samorealizacji. Zdrowa jednostka czuje się jednocześnie zintegrowana wewnętrznie i zestrojona z otaczającym światem. Dokonuje odpowiedzialnych decyzji i potrafi przyjąć wynikające z nich konsekwencje – zarówno pozytywne jak i negatywne.
Zgodnie z tym podejściem, wszelkie zaburzenia wywodzą się ze stałego, nierozstrzygniętego konfliktu między przyjętymi społecznymi normami i poczuciem obowiązku z jednej strony, a popędami, pragnieniami, potrzebami biologicznymi i emocjonalnymi z drugiej. Utrzymujący się wewnętrzny konflikt prowadzi do długotrwałej frustracji i stanu ciągłego napięcia. Chcąc uniknąć tych przykrych doznań, jednostka oddziela się od własnych przeżyć, wskutek czego w ogóle nie uświadamia sobie pewnych swoich doświadczeń, emocji czy potrzeb. W konsekwencji prowadzi to do odgrywania ról zgodnie z oczekiwaniami otoczenia lub/i poważnych zaburzeń emocjonalnych, psychicznych czy zachowań antyspołecznych.

Praca terapeutyczna jest procesem uświadamiania sobie własnych autentycznych emocji i potrzeb, dzięki czemu możliwe jest ich wyrażenie i zaspokojenie. Dzieje się to dzięki specyficznej relacji terapeutycznej między terapeutą a klientem, która opiera się na wzajemnym szacunku i zaufaniu. W bezpiecznej, kameralnej atmosferze można zanurzyć się we własne wnętrze i odkrywać pooddzielane, nieuświadomione części siebie. Następnie nauczyć się je akceptować i integrować. W tej pracy bardzo istotna jest podmiotowość klienta – to on, a nie terapeuta jest ekspertem od swojego życia. Terapeuta jest bardziej towarzyszem i modelem w odkrywaniu własnej autentyczności. Jest to możliwe dzięki temu, że wcześniej to terapeuta przeszedł podobną drogę w odkrywaniu siebie. Doświadczenie dobrej relacji i poczucie autentyczności pozwala na budowanie autonomicznego systemu przekonań i wartości oraz tworzenie satysfakcjonujących relacji z ludźmi. Napięcie opada, a uwolniona z konfliktu, energia z powrotem staje się dostępna. Klient przenosi swoje doświadczenie na świat zewnętrzny i stopniowo terapeuta przestaje mu być już potrzebny.